Allergisch

Ik weet voor de zoveelste keer niet hoe ze het verzonnen krijgen bij de krant. Nu las ik weer dat de man zijn bijdrage aan het huishouden overschat. Mannen die thuis meewerken laten bovendien de vervelendste klussen, zoals bijvoorbeeld het schoonmaken van de poepdoos, over aan hun schat. Dat blijkt uit overheidsmetingen, zegt de schrijver van de krant.
Ik denk dat de overheid zelf een slechte schatter is. Als de overheid beter geschat had, waren er nu niet zulke onschatbare tekorten. En wie moet die immense onderschattingen hoofdzakelijk aanvullen? Juist, de kroon van de schepping als gewaardeerde inschatbare.
Bovendien, door de emancipatie zijn vrouwen steeds meer op mannen gaan blijken. Toen ik nog jong was, mochten meisjes tijdens de gymles hooguit in een broekrok de koprol doen. Nu hebben alle vrouwen de broek aan of doen minstens alsof ... en is aan de rol gaan, als ze het in de kop krijgen, geen mannen alleenrecht meer.
Vroeger dacht een dame er niet aan om zich te scheren en mocht je als jongeman helemaal niet in de buurt van de huishoudschool komen. Waar hadden wij dus het huishouden moeten leren? Nu moet je als Dreestrekker een winterseizoen lang op de plaatselijke Volksuniversiteit het verstoken onderwijs inhalen en leren spruitjes te frituren en de wasbak ontstoppen.
Vroeger in de tijd dat mijn vader nog een opgeschoten jongen was, was scheren een echte mannenzaak. Ik heb mijn vader vaak vol bewondering aanschouwd als hij, op de late zaterdagmiddag in de achterkeuken, de brede bretels over de schouders liet zakken. Zijn gezicht met een kwast kokend water in de zeepsop zette en zijn stoppelveld liet inweken. Tijdens die ouverture werd dan het scheermes geslepen. Een oude leren riem hing hij aan een haak van het vaatdoekenrek en wette het mes er minutenlang langs. Omdat ik dik haar had moest ik er eentje vrijwillig ter beschikking stellen en op de vlijmscherpe snede laten vallen. Als het spontaan in twee stukken viel was het mes goed en begon de slachtpartij. Mijn pa sneed zich altijd ergens bij zijn oren en onder zijn kin. Soms ook onder zijn neus als hij het puntje te vroeg losliet.
Ik stond meteen klaar met de natte aluinsteen om de jaap te dichten. Dat moest ongetwijfeld vreselijk pijn doen want mijn pa vloekte hevig tijdens die depperij. Eigenlijk hielp het ook niets. Na verloop van tijd stopt bloeden vanzelf, maar dat wisten we toen niet zo goed. Rituelen hielpen echter wel, wisten we zeker. Daarom werd na afloop zijn gezicht afgehard met wisselbaden van warm en koud water. De zware vloeken verlichtten zich tot luchtige complimenten, die ik niet begreep maar wel begrijpend bij knikte, en als bewijs aan de buitenwereld dat hij een propere vent was plakte hij enige stukjes afgescheurde vloeitjes op zijn natte lidtekens.
Ik gooide de wasbak leeg in de tuin, als hij erg aangekoekt was schuurde ik hem soms (in de zomer) uit met wat zand. Het scheermes maakte ik schoon door een paar kranten in halve A-viertjes te snijden als toiletpapier. Omdat mijn moeder al vroeg overleden was heb ik niet zo'n innige band gekregen met huishoudelijke ku-karweitjes. Ik heb wel eens gehoord (weer van mensen die het weten kunnen) dat de huidige allergieën best wel eens hun oorsprong kunnen hebben in de overheersende kuisheidswaan.
Het zal je niets verwonderen als ik zeg dat ik nergens allergisch voor ben ... ?

(C)

okt. 2006

mailbus van Frants

terug naar klets