Schuddebuik

"Het komt omdat wij geen vrijgezellen meer zijn", zei Hayke. "Vrijgezellen zijn slank, vrijgezellen krijgen hun broek goed over hun buik. Getrouwden krijgen hooguit hun broek tot onder hun buik. Dat is jouw probleem als je een nieuwe broek koopt, je buikt past niet. Het ligt niet aan die broekenmaakster in Taiwan of Hongkong. Het heeft ook geen nut om je daar druk over te maken. Ik draag al 10 jaren bretels, scheelt tenminste die verdomde bovenste knoop."
Ik schudde mistroostig mijn buik, schuddebuiken is sinds jaren onmogelijk. Figuurlijk kon het niet meer maar ik kon het me wel nog figuurlijk herinneren. Een schuddebuikende Frants zonder buik.
Godju, dat waren nog eens tijden, met een volle buik nabuiken na het eten. Moet je nu komen, ik heb al weer een hongerbuik voor ik van tafel ga. Hoe is het toch allemaal zo ongeregeld, geregeld ?
Het leek dat Hayke mijn gedachten geraden had. ”Wil je weten hoe dat komt?” vroeg hij met zijn samenzweerdersblik. Ik ben nog nooit beter af geweest met Haykes blik, maar trap er door mijn nieuwsgierigheid altijd in. Stel je voor, dat hij iets weet dat ik niet weet. Dan doe ik zelfs overdag op maandag geen oog meer dicht. "Vertel op, makker. ... Is goed, ik bestel nog eerst een rondje."
”Nou, proost,” zegt Hayke: ”Het is vrij simpel. Als een vrijgezel thuiskomt kijkt hij in de koelkast, ziet niks bijzonders liggen en gaat naar bed.”
”Ja, enne ?”
”Iemand van ons komt thuis en kijkt in bed of er iets bijzonders inligt en gaat vervolgens naar de koelkast ... ”
Godju, ik snaphum, het leven is niks anders dan wat omgang met een frigidaire.

(C)

sept. 2005

mailbus van Frants

terug naar klets