Tinkerbell

Hij had een leventje als een jonge hond. "Beter kort en hevig dan lang en ellendig," zegt mijn vriend Hayke altijd.
Hij droeg een nerts, mocht eten uit gouden kommetjes en werd regelmatig aan borsten gedrukt waarvoor wij mannen levenslang een stijve nek zullen riskeren.
Nee, ik ben geen maniak, ik registreer slechts.
Hij mocht hamburgers eten zoveel als hij lustte en ooit werd zelfs een beloning van 1000 dollar uitgeloofd voor zijn opsporing. Hij had toen echter niet de kuierlatten genomen, maar zij was hem gewoon vergeten. Had hem bij haar oma achtergelaten.
Nee, ik zoek ook geen ruzie.
Toen hij in gewicht toennam en meer dan twee kilo woog, moest zij hem niet meer. Ze kreeg hem amper op de arm gehouden voor de camera's. Was bang dat ze met hem de cameraziekte kreeg en heeft nu een ander.
Ja, ik ben bitter want ik vind haar een bitch.
Hij heette Tinkerbell, haar nieuwe heet Bambi. Het is geen reetje maar een chihuahua (moet je uitspreken als tsjiewouhwah). Dat is geen indiaan maar een kort hondje en hij mag ook bij haar in bed. Wouwww, wat een gelukskanus.
Als ik zeker wist dat het hielp, at ik ook geen hamburgers meer en liet wat pilsjes verschalen. Maar zekerheid heb je nooit in dit leven.
Zijn we niet allemaal een beetje Tinkerbells? Ooit waren we slank, vaak geliefd en de besten onder ons zelfs uitverkoren. Moet je tegenwoordig komen. Bij de gratie worden we als dubbelzitter nog gedoogd, ook omdat we bij het inventaris horen. Ons rijk is zeer beknot, hooguit resideren we op een bankstel, of bij goed weer op een bankje bij de Rabobank en gluren met schuinse blikken naar de jonge bambi's.
Hoe kan het eigenlijk zover komen? Het was toch alleen maar kort ... Paris Hilton, wie was dat ook alweer?

(C)

aug. 2005

mailbus van Frants

terug naar klets