Sjans.

Ik begrijp de wereld niet meer, of is het omgekeerd en begrijpt de wereld mij niet?
Vandaag een heel verhaal in de krant gelezen dat de meeste Italianen hun hond boven hun vrouw verkiezen. Net op het moment dat ik besloten heb om van de winter Italiaans te gaan leren om RAI UNO te kunnen volgen. Ik kan de inhoud van dat artikel nog niet goed bevatten. Wat willen die Italianen nou eigenlijk? Ze hebben de mooiste vrouwen ter wereld, tenminste in mijn optiek. En geloof me ik leuter nou eens niet, ik weet zeker ik heb oog voor de Italiaanse schoonheid. Het bewijs?
Ik zal 12 of 13 geweest zijn toen ik stiekem een film, van toegang 16 jaar, zag waarin zij acteerde. De naam van de film schiet me niet te binnen, maar haar naam zal ik nooit vergeten. Sylvana Mangano. Die avond nog, wat bazel ik nou, nog voor de film afgelopen was kreeg ik verkering met haar. Helaas heeft zij het nooit geweten. Ik heb haar gedumpt toen het daarna aan kwam met Sophia Loren. Vervolgens was Claudia Cardinale de uitverkorene.
In die tijd kwamen ook de eerste fotoboekjes in mijn blikveld en verloor ik de film uit het oog. Het was een moeilijke periode om 's nachts met een zaklamp onder de dekens de vrouwelijke anatomie te bestuderen. Daarnaast moest je een flinke dosis verbeeldingskracht in petto hebben want praktisch referentiemateriaal ontbrak. Het enige wat er wel was waren de raadselachtige uitdrukkingen van oudere soortgenoten. Er moest iets geheimzinnigs zijn dat zo spoedig mogelijk ontsluierd diende te worden om op enig niveau te kunnen meepraten en dus mee te tellen.
Bovendien was het ook nog eens erg spannend omdat het bloedlink was. Indien je gesnapt werd was je de schande van de hele familie en dat stond meteen gelijk met verbanning tot een klooster carrière. Snap je nu hoe in die tijd de kloosters zo overvol raakten? Langzaam dringt het tot me door hoe het komt dat de kloosters nu leeg staan en de hondenasiels overvol zijn.
Ik dwaal af. Effe terug naar de hondenlijn, eh ik bedoel de relatielijn.
Al jaren lang doe ik 's avonds privé; wetenschappelijk onderzoek (als Lulu naar bed is). Ik bestudeer dan, onder het genot van een pilsje en een zak chips, uitvoerig de screenqueenies van de diverse TV-kanalen en was net tot de volgende conclusies gekomen:
Enige Amerikaanse dames (CNN) loensen en zijn dus niet aimabel.
De Britse (BBC) dames zien er onverzorgd uit, verder als boven.
De Franse (TV5) is ook mijn type niet, durf niet te schrijven waarom.
De Belgische (An van de Meteo) Ketnetdame is erg vriendelijk zit er echter vaak naast en heeft zoveel boezem, dat ik vrees te verongelukken in het denkbare geval dat ze op me zou vallen.
De Duitse Walküre, Carolin Reiber, rrrrrolt zo met de rrrrr.
Mevrouw de Hondt heeft bijna net zo'n grote oren als meneer Spock.
Echter de bambina's van RAI UNO! Die zijn praktisch volmaakt! Dat is het betere beeldmateriaal. Dat zijn de reïncarnaties van Michel Angelo's scheppingen. Pronto, pronto roepen ze altijd tegen mij. Ik versta er geen moer van, misschien willen ze wel verkering met mij. Jassus, ik krijg het benauwd. Dus je begrijpt mijn besluit om Italiaans te gaan leren?
Of toch misschien weer het probleem van te weinig emotionele intelligentie mijnerzijds? Ik hoor het Lulu alweer op de achtergrond verkondigen!
Al die Italianen zullen toch niet gek zijn? Nietwaar? Welwaar!
Want, de Italiaanse canus heeft de meeste kans op sjans.
Dat is een betere bestemming dan het noodlot van de hond in de pot zoals bij de Chinezen.
Maar anders dan een hot dog in de hand en een heet blondje achter het raam.
Een slim blondje is vaak een Golden Retriever. Bah, flauwe mop.
Ik stop. Het is droog. Ik ga met Lucky lopen en lekker afkoelen.
Shit! Ze zullen toch ook niet van mij zeggen dat ik meer om mijn hond geef dan om Lulu. Wij weten wel beter maar of zij dat ook weten?

(C)

okt. 2000

mailbus van Frants

terug naar klets