Zonnebank.

Lucky is vandaag fout geweest. Zwaar fout geweest. En ofschoon ik op het foute moment niet thuis was ben ik ook fout geweest. Want Lucky is mijn hond indien hij fout is. Hij is Lulu's grote jongen als hij niet fout is maar zodra hij eigen initiatief ontwikkelt en dat vervolgens niet overeenkomstig Lulu's dagnorm fit, is er een probleem.
In mijn normbesef is er dan vaak niets aan de hand, laat maar effe betijen morgen praat er niemand meer over. Zo ook nu. Wat is er gebeurd? Eigenlijk niets.
De buurvrouw links (als je voor ons huis staat) is pas terug van vakantie en vreest snel haar bruin kleurtje te verliezen. Volgens mij is het verf, maar dat is roddel volgens Lulu. Dus de buurvrouw vroeg aan Lulu of ze bij ons onder de zonnehemel kon, teneinde het blekingsproces te vertragen. Lulu stemde, uiteraard zonder ruggespraak met mij, toe. Ik kreeg het zogezegd als probleem op het bordje geschoven toen Lulu de kunstzon uit voorzorg probeerde en deze niet meer bleek te schijnen. Die zonnehemel staat op zolder in een soort fitnessruimte, annex donkere kamer, annex logeerkamer enz. Het ding is zeker al vijf jaren niet gebruikt dus het verwonderde mij niets dat het niet meer zonde. Ik kreeg de opdracht snel te repareren. Nu ben ik geen onmens, bovendien het was toch slecht weer dus het kon. Met Lucky en het gereedschap op naar de zolder. Nadat we wat gestoeid hadden, hij is dol op gereedschap jatten en het vernieuwen van het netsnoer was het klusje gefikst, we hadden weer UV Light.
Gegeven het feit dat mijn Lulu, in door mij gerepareerde zaken, zeer wantrouwend is - de prangende vraag - of dat ding nou wel goed gerepareerd was zou beslist komen, besloot ik zelf als tester op te treden. Ik kleedde me uit, vleide me op het bedje, liet de hemel zakken en vond het fantastisch. Ik nodigde Lucky uit naast me te komen liggen en we vielen onbewust, als gezonde mannen, in diepe slaap.
We werden door Lulu gewekt die beweerde dat ze ons beneden had horen snurken en daardoor eens een kijkje was komen nemen en tot haar verbijstering twee mannen in Adamskostuum had aangetroffen. Tot zover niets aan de hand. Alles was pico bello in orde, de goede werking was beproefd en aangetoond en het draagvlak voor de buurvrouw was aanwezig.
Zoals gezegd, ik was niet thuis op het moment fataal. Achteraf heb ik de volgende reconstructie gemaakt.
Omstreeks 14 uur is de buurvrouw gekomen. Na een korte babbel met Lulu is ze naar de zolder gegaan, ze is van de plaatselijke situatie op de hoogte, want jaren geleden heeft ze ook eens een kuurtje gedaan. Alleen hadden we toen een andere hond.
Deze hond (mijn trots) kan namelijk deuren openen. Dat heb ik hem geleerd toen bleek dat hij aanleg had. Ik was steeds al dat deuren verven moe. De vorige (Duitse) hond kon geen afgesloten deuren openen en beschadigde ze in zijn pogingen ze met lomp geweld te forceren. Lucky is voor wat betreft deuren openen een genie. Links of rechts openend, Franse of Hollandse paumelles, dievenklauwen of geen dievenklauwen het maakt hem niets uit.
Gewoon op zijn achterbenen en dan voorpoot op de klink, duwen of trekken en de deur is open.
”Mia sluit je wel de deur achter je?”, had Lulu gezegd. Mia had de deur gesloten, echter niet afgesloten. Enfin het verhaal is nu voorspelbaar, wordt saai en ik zal me beperken tot de hoofdzaken.
Toen Mia net onder de kunstzon lag ging de deur zachtjes open en Lucky kwam rustig bij haar staan. Zij is wel wat bang voor honden en schoof op tot tegen de wand. Lucky beschouwde dat als een uitnodiging en kroop naast haar, zuchtte eens gezellig en ging uitgebreid zijn toilet maken. Hij houdt van een propere onderbuik en besteedt daar veel aandacht aan. Mia durfde geen vin meer te verroeren, bang als ze was om als likblokje te gaan fungeren.
Lulu werd omstreeks 15 uur ongerust. Waar bleef Mia toch, ze zou de eerste keer toch maar kort bruinen. Enfin je snapt het verhaal. Wij, mannen, zijn fout. Tot in de verbrui(n)de eeuwigheid!

(C)

juli 2000

mailbus van Frants

terug naar klets